Diktamokrasi

Başkanların, başkanlıktan tanrılığa geçme gayretlerinin istem dışı bir şekilde ortaya döküldüğünün, küçücük egoları tarafından nasıl da esir alındıklarının işaretidir seçim süreçleri.

Güç bende anlayışı aslında, çoğulculukla çoğunlukçuluğun ayrımına varamamışlığımızın itirafıdır özünde.

Ne oluyor ve nasıl oluyorsa, birden bire partiler olsun vakıflar olsun sendikalar, dernekler vb, ne kadar yönetici sınıfının seçim süreçlerinde belirlendiği idari mekanizmalar varsa, sanki başka kimse o iktidarlara talip değilmiş gibi, tek ve elbette önceki başkanın tek aday olduğu seçimler alıp başını gitmektedir.

Tabii ki sözkonusu organizasyonun üyelerinin birçoğunun gönlünde da o koltuklar yatıyor ancak, oraya göz diktiğini belli ederse, mevcuttan da olacağını çok iyi bilir potansiyel adaylar.  

O nedenle kenetlendik, dim dik ayaktayız, birlik beraberliğimizi kimse bozamaz martavallarıyla, bir sonraki seçim süreci için samanaltından su yürütmeye başlarlar.

Bu süreçler seçilmişlerde böyledir de atanmışlar daha mı masum sanıyorsunuz. Asla.. Önemli olan oraya nasıl gelindiği değil, nasıl gidilmemesini bilip bilmediğindir.

Siz hiçbir belediye, sendika, dernek vb başkanlarının, bir rektörün veya atanmış bir genel müdürün yeter artık bu görevde doydum ya da yeterli değilim daha iyi yapacak birisine yol açayım dediğini duydunuz mu?

 Bırakın nöbet devretmeyi, hadi buna bayrak yarışı diyelim de şirinlik olsun, adeta yasanın zorladığı seçim süreçlerinde- ki bu zorlama olmasa seçim meçim de olmaz ya neyse- sanki bulunduğu mevki kendisine mirasmış gibi, olası adayları adeta yok etme gayretleri nasıl açıklanabilir?

Bir kere seçilmiş ancak ondan sonra diktatörlüklerini ilan etmiş  bir idari güruhun esiri haline gelmekteyiz.

İtiraz edenlere “aday ol da çık karşıma” türü meydan okumalara da aldanmamalı. Korkum yok havası vermekten başka bir şey değildir korkusundan.

Birileri bir yerlere aday olmaya biraz heves etsinler hele, ne üye olmadıkları kalır mevcut yapıya, ne de başlarına gelmeyen.

Büyük ihtimalle mevcuda karşı oldukları için kesin ihraç mekanizması ile dışlanırlar.

Kazara aday olmayı başarabilirlerse kongrelerde oturması için bir sandalye bile bulamazlar. Her konuşmaları  egemen yapının şakşakçıları tarafından “yuh”larla kesilir.

Bu nedenle tek adayla yapılan seçimler, daha çok hegomonyanın devamından başka bir şey değildir.

Burada sorgulanması gereken tek olan adaylar değil elbette. Bu süreci besleyen sosyolojik, politik ve ekonomik süreçleri mercek altına almalı.

Zira üst düzeyde yaşanan seçimsizliklerin aşağıya yansıması da benzer süreçleri göstermektedir.

Hatta o kadar ileri gidebiliyor ki bu saltanat düzeni, politikacının çocuğu politikacı, sendikacınınki sendikacı, patronun çocuğu patron, işçinin çocuğu işçi –ya da işsiz- gibi birbirine eklemlenmiş bir hal almıştır.

Kimse kimseyi kandırmasın artık. Biz merkeze muhalif olup her nasılsa seçim kazanmış örgütlerin sapır sapır görevlerinden alınmalarına çokça alışmış bir milletiz.

Anadolu toprakları nice monarşiler, oligarşiler, krallıklar vb tarih üzerinde görülen hemen her tür yönetim biçimini barındırdı. Hepsinin de üstesinden gelebildi. Bu kıçı kırık diktamokrasıyı mi haklayamayacak?