Barış, 5 yaşında iken canlı kanlı afacan bir çocuk. Koşuyor, oynuyor ve konuşuyor. 5 yaşında, ikamet ettiği Çayırova’da evin önünde bir kamyon yada kamyonet geri kaçarak Barışı altına alıyor.

Hemen hastaneye götürüyorlar. Kartal Araştırma Hastanesine…Başından bir tutam saç kopmakla beraber,her şey normal gözüküyor. Bir şey yok deniyor eve gönderiliyor…

3 ay boyunca her şey normal…3 ay sonra Barış huy değiştirmeye ve birdenbire konuşmamaya başlıyor…

Bu kez hastane hastane dolaştırılıyor…Barış saldırgan biri olup çıkıyor. 12 yıl boyunca tam teşekküllü film çekemiyorlar. Çünkü, Barış’ı zaptedemiyorlar…Uyurken film çekilmesi gerekiyor ama buna da doktorlar yanaşmıyor…

Baba doktorları suçluyor, ilgisizlikten, sahipsizlikten şikayetçi…2.5 ay önce kendisine bir araç daha vurup, alnını parçalamış… Babası emekli. Kendisine ait evi yok.Babasının evinde oturuyor. kaymakamlık ve sosyal Hizmetlere başvurmuş…Komisyon, inceleme…inceleme…

Alacağız demişler ama almamışlar…İbrahim’in bir özürlü çocuğu daha var…Barış, bugün 17 yaşında, kendi deyimi ile deli kuvvetine sahip, vurdumu düşüyor, kırıyor, döküyor… İki şeyle onu oyalıyorlar…Sigara içiyor ve kırıyor…Günde iki karton sigara kırıyor…İki büyük kola içiyor…Bunlar bitti mi evde onu durdurmak mümkün değil….Herşey paramparça…Hiçbir şeyden korkmuyor…

Baba İbrahim “Devlet benim çocuğuma sahip çıksın. Tedavi olabiliyorsa tedavi ettirilsin. Olmuyorsa, alıp sahip çıksın. Ben emekliyim. Çocuğun masrafı iki milyara yakın.Gücüm yok. Evde huzur yok. Bir özürlü çocuğum daha var. Onun için Bankalardan kredi aldım ama ödeyemiyorum. Çaresizim, zordayım. Birileri sesimi duysun. Ben ne yapayım” diyor.